Retrival Solution

Retrival Solution یا بافر بازیابی آنتی‌ژن که به آن محلول بازیابی نیز گفته می‌شود، محلولی است که در تکنیک ایمونوهیستوشیمی برای افزایش قابل توجه شناسایی آنتی‌ژن‌ها به کار می‌رود. این فرآیند با شکستن پیوندهای متقابل بین پروتئین‌ها که توسط فیکس کردن با فرمالین ایجاد شده‌اند، انجام می‌شود. فیکس کردن بافت با فرمالین، ساختار پروتئین‌ها را حفظ می‌کند و آن‌ها را برای مطالعات بعدی تثبیت می‌کند. با این حال، این فرآیند می‌تواند برخی از آنتی‌ژن‌ها را که مورد هدف آنتی‌بادی‌های ایمونوهیستوشیمی هستند، پنهان کند یا غیرقابل دسترس کند.

وظایف اصلی بافر Retrival Solution

• معکوس کردن اثرات فیکساسیون: بافر بازیابی آنتی‌ژن با تغییر pH یا استفاده از مواد شوینده ملایم، برخی از پیوندهای متقابل ایجاد شده توسط فرمالین را می‌شکند. این امر به آنتی‌بادی‌ها اجازه می‌دهد تا به اپیتوپ‌های آنتی‌ژن روی پروتئین‌ها دسترسی پیدا کنند.
• بهبود کیفیت رنگ‌آمیزی: بازیابی موفقیت‌آمیز آنتی‌ژن منجر به اتصال بهتر آنتی‌بادی به اپیتوپ‌ها و در نهایت افزایش شدت رنگ‌آمیزی در طی مراحل بعدی تکنیک ایمونوهیستوشیمی می‌شود.
• حفظ مورفولوژی بافت: بافرهای بازیابی آنتی‌ژن به گونه‌ای طراحی شده‌اند که کمترین آسیب را به ساختار بافت وارد کنند و در عین حال کارایی بازیابی آنتی‌ژن را به حداکثر برسانند.

انواع مختلفی از بافرهای بازیابی آنتی‌ژن با pH و ترکیبات متفاوت وجود دارد. انتخاب نوع مناسب بافر به عوامل مختلفی از جمله نوع آنتی‌ژن مورد نظر، نوع بافت و روش تثبیت بستگی دارد.

رایج‌ ترین بافرهای Retrival Solution

• سیترات با pH 6: این یک بافر Retrival Solution بازیابی آنتی‌ژن عمومی است که برای اکثر آنتی‌بادی‌ها مناسب است.
• تریس-EDTA با pH 9: این بافر برای آنتی‌ژن‌های سیتوپلاسمی و هسته‌ای که با سیترات به خوبی بازیابی نمی‌شوند، مفید است.
• EDTA با pH 8: این Retrival Solution برای آنتی‌ژن‌های غشایی که به راحتی با سایر بافرها بازیابی نمی‌شوند، استفاده می‌شود.
• پروتئیناز K: این یک آنزیم پروتئولیتیک است که برای هضم جزئی پروتئین‌ها و در معرض قرار دادن اپیتوپ‌های پنهان استفاده می‌شود.

به طور کلی، بافرهای Retrival Solution ابزارهای ضروری برای ایمونوهیستوشیمی هستند که به محققان اجازه می‌دهند آنتی‌ژن‌ها را در بافت‌های فیکس شده به طور دقیق و کارآمد شناسایی کنند.

Retrival Solution یا محلول های بازیابی در طیف گسترده ای از مطالعات برای بازیابی آنتی ژن ها از بافت های ثابت شده استفاده می شوند. برخی از کاربردهای رایج عبارتند از:

• ایمونوهیستوشیمی (IHC): IHC روشی است که برای مشاهده محل آنتی ژن ها در سلول ها و بافت ها با استفاده از آنتی بادی های متصل به رنگ استفاده می شود. برای انجام IHC، بافت ها معمولاً با فرمالدهید یا پارافین تثبیت می شوند که می تواند آنتی ژن ها را پنهان کند و آنها را برای آنتی بادی ها غیرقابل دسترس کند. بافرهای بازیابی برای معکوس کردن این فرآیند و آشکار کردن آنتی ژن ها برای رنگ آمیزی استفاده می شوند.

• ایمونوفلورسانس (IF): IF روشی مشابه IHC است، اما از فلوروفور به جای رنگ برای علامت گذاری آنتی ژن ها استفاده می کند. بافرهای بازیابی نیز می توانند برای بهبود رنگ آمیزی IF در بافت های ثابت شده استفاده شوند.

• آزمایش های Western blot: Western blot ها برای جداسازی و شناسایی پروتئین ها بر اساس اندازه و اتصال آنها به آنتی بادی های خاص استفاده می شوند. پروتئین ها معمولاً قبل از Western blot از سلول ها یا بافت ها استخراج می شوند. با این حال، استخراج می تواند منجر به دناتوره شدن پروتئین ها و از دست دادن آنتی ژن ها شود. بافرهای بازیابی می توانند برای بازگرداندن ساختار پروتئین و بهبود بازیابی آنتی ژن در Western blot ها استفاده شوند.

• آزمایش های آرایه مایکروپروتئین: آزمایش های آرایه مایکروپروتئین برای اندازه گیری سطح پروتئین های متعدد در نمونه های بیولوژیکی استفاده می شود. شبیه به Western blot ها، پروتئین ها معمولاً قبل از تجزیه و تحلیل از نمونه ها استخراج می شوند. بافرهای بازیابی می توانند برای بهبود بازیابی آنتی ژن و افزایش دقت آزمایش های آرایه مایکروپروتئین استفاده شوند.

نوع بافر Retrival Solution که استفاده می شود به نوع بافت، آنتی ژنی که مورد مطالعه قرار می گیرد و روش تشخیصی که استفاده می شود بستگی دارد. بافرهای بازیابی رایج شامل بافرهای سیترات، بافرهای تریس-EDTA و بافرهای گرمایی می شوند.

مزایای Retrival Solution در رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی

• افزایش حساسیت رنگ‌آمیزی: فرآیند فیکساسیون که برای حفظ ساختار بافت ها در IHC ضروری است، می تواند آنتی ژن ها را پنهان کند یا به آنها آسیب برساند و از اتصال آنتی بادی ها به آنها جلوگیری کند. محلول بازیابی آنتی ژن با معکوس کردن برخی از اثرات فیکساسیون، این آنتی ژن های پنهان یا آسیب دیده را “بازیابی” می کند و به آنها اجازه می دهد تا به طور موثرتری با آنتی بادی ها واکنش نشان دهند. این امر می تواند منجر به افزایش قابل توجهی در حساسیت رنگ آمیزی و بهبود تشخیص آنتی ژن ها در بافت شود.

• بهبود کیفیت رنگ آمیزی: علاوه بر افزایش حساسیت، محلول بازیابی آنتی ژن می تواند کیفیت رنگ آمیزی را نیز با افزایش اختصاصیت و کاهش رنگ آمیزی زمینه ای غیر اختصاصی، بهبود بخشد. این امر منجر به تصاویر واضح تر و واضح تر با جزئیات دقیق تر می شود که تفسیر آنها آسان تر است.

• حفظ مورفولوژی بافت: برخی از روش های بازیابی آنتی ژن می توانند به طور بالقوه باعث آسیب به مورفولوژی بافت شوند. با این حال، محلول های بازیابی آنتی ژن مدرن به گونه ای طراحی شده اند که تا حد زیادی این مشکل را برطرف کنند و در عین حال اثربخشی بازیابی آنتی ژن را حفظ کنند.

• قابلیت استفاده با طیف گسترده ای از آنتی بادی ها: محلول های بازیابی آنتی ژن مختلف با فرمولاسیون های مختلف برای استفاده با طیف گسترده ای از آنتی بادی ها و انواع بافت ها در دسترس هستند. این امر انعطاف پذیری را برای محققان فراهم می کند تا روش IHC را برای نیازهای خاص خود بهینه کنند.

به طور کلی، محلول های بازیابی آنتی ژن ابزارهای ارزشمندی برای افزایش کیفیت و حساسیت رنگ آمیزی IHC هستند و به محققان اجازه می دهند تا جزئیات دقیق تری از آنتی ژن ها را در بافت ها بدست آورند.